Samenvatting van een fantastische reis

Alweer bijna 3 weken terug in Nederland... En nog elke nacht droom ik over India, onze teamgenoten tijdens de Challenge of over de tuk... Het 'landen' in Nederland duurt dus nog even voort. En daarom duurde het bijna 3 weken voordat ik weer voor dit blog ging zitten. Hoogste tijd!

Stickers op de tuk
Na de overhandiging van alle tuks, reden we onze eerste rit naar het punt waarvandaan we de volgende dag zouden starten. Aldaar konden we de tuk pimpen en bestickeren. Als enige team hadden wij een tweekleurige tuk. In de ffknie-kleuren paars en oranje. Bij de ontvangst van de stickers de dag voor vertrek naar India, was ons duidelijk geworden dat we de maten niet helemaal goed hadden bekeken. Sommige stickers waren onverwacht erg groot en andere weer kleiner dan verwacht. Echter, uiteindelijk leverde het een prachtige tuk op! Waarmee we met uitermate veel plezier hebben rondgereden door het prachtige Zuid-India!

Onderweg
Want wat was het een fantastische tijd zeg! Moesten we op dag 1 nog wennen aan het berijden van de tuktuk, in de dagen erna is het echt ons 'huisje' geworden. We raakten ermee vergroeid, aan gehecht en mee vertrouwd. Aangezien Marco het grootste deel van de tocht heeft gereden, voelde ik me de Koningin. De hele dag was het zwaaien geblazen naar auto, vrachtwagens, bussen, motoren en andere tuks. Er werden duimen opgestoken en we werden gevraagd waar we vandaan kwamen en waar we heen gingen. Indiërs die niet zo direct waren keken eerst. Haalden ons in en lieten zich soms weer afzakken om nog een kijkje te kunnen nemen bij die vreemde Westerlingen. Als we dan begonnen te zwaaien, werden we nagenoeg altijd beloond met een prachtige glimlach! Of met een gigantische 'wobbel' van het hoofd; wauw!

Pech
Pech hadden we veel. Die tuks zijn helemaal niet berekend op lange afstanden. Laat staan lange afstanden waarbij we ook nog eens zeer regelmatig over wegen reden die hier in het Westen niet als begaanbaar zouden worden geclassificeerd. Behalve voor 4x4's... Marco bleek een excellente tuktuk-chauffeur te zijn. Onze tuk heeft ons nauwelijks in de steek gelaten. De andere 3 teams waarmee we reden (Suus & Hans, Ca & Frank en Stephan & Wouter, die gezellig bij ons aanhaakten) hebben dat echter ruimschoots gecompenseerd. Dat leverde onze teams een geuzennaam op: 'De hekkensluiters'. Op een groot deel van de dagen kwamen wij pas rond 18 uur of echt pas in het donker aan. En dat terwijl we zo gewaarschuwd waren om NIET in het donker te rijden! Met de pech-uren die wij hebben gehad, was dat echter niet te voorkomen. Hoewel we je nog steeds zullen afraden om in India in het donker te rijden... De wegen zijn namelijk niet verlicht, vrachtwagens - die altijd voorrang hebben, ook als ze achterop komen - hebben sowieso nooit licht, bussen rijden als gekken en ook andere voertuigen rijden kriskras over de straat. Mensen lopen midden op de straat en maken vuurtjes om op te koken. Niet echt een omgeving waar je je met een slecht verlichte tuktuk in wilt begeven.
Gelukkig zijn er geen vervelende ongelukken gebeurd terwijl we in het donker reden, al was er best wel eens een 'close call'.
Door onze vele pech-dagen hadden we al snel vriendschap gesloten met de monteurs van de Challenge. 'De Bushwackers', zoals op hun auto stond, hebben meer dan eens gefungeerd als veegwagen en veel keren dat we in het donker moesten aankomen, reden zij gelukkig voor ons.

Lichaamstaal
Meestal konden we de weg goed vinden. De keren dat dit niet lukte waren hilarisch, én vertragend. Vaak wisten de Indiërs zelf namelijk ook niet echt welke richting ze ons op moesten sturen. Gewoon, omdat ze zelf ook geen idee hadden. Wat altijd pas na een tijdje bleek, want ze zeiden natuurlijk dat ze het heel erg zeker wisten. Na een tijdje hadden we de smaak wel te pakken en konden we goed inschatten wanneer iemand écht wist waar hij het over had en wanneer niet. Wat ze precies bedoelen aan te geven met de manier waarop ze de richting wijzen met hun hand is ons echter na al die tijd nog steeds onduidelijk.

Over lichaamstaal gesproken: ook het 'wobbelen' van het hoofd leverde soms verwarrende momenten op. Immers, Indiërs wiebelen met hun hoofd van links naar rechts als ze 'ja' zeggen. Eigenlijk wobbelen ze in heel veel gevallen. Als je daar niet op bedacht was, dan kon er wel eens spraakverwarring ontstaan. Best grappig!

Onderweg werden al onze zintuigen constant geprikkeld en aangesproken. We zogen alle indrukken in ons op. Hoewel je sommige indrukken liefst meteen weer uit je systeem wilde wissen. Zoals de stank die je neus binnendrong als je langs water kwam. Of de bedelende mensen en kindertjes, beelden van mensen die zich zonder benen voortbewogen pal langs de snelweg, ratten, ontzettend veel vuil overal, dode honden op de weg (die lucht!) en op straat slapende mensen.
India is echt het land van enorme tegenstellingen. Want aan de andere kant waren er de enorm grote steden met waanzinnig druk verkeer dat bijna nooit verkeerd lijkt te gaan, waren de bloemen zo waanzinnig kleurrijk dat je je zonnebril op moest zetten en hadden de vrouwen - hoe arm ook - altijd crispy clean sari's aan; gewoonweg fluorescerend! Bovendien was het eten (wij hebben ons aan een strikt vegetarisch 'dieet' gehouden om zo min mogelijk in aanraking te komen met vis, kip of vlees waarvan we niet wisten wat er mee was gebeurd) méér dan heerlijk. Thuis staat ons kastje inmiddels vol met daar gekochte kruiden en kunnen we niet wachten om de gerechten uit ons Indiase kookboek te proberen. mmmmmmmmmm

De beloning!
Hoewel we nog met veel plezier en gemak een week langer in onze tuk hadden willen rijden, kregen we de mooiste beloning in Chennai. Vanaf het eindpunt reden we met 17 tuks nog zo'n 2 uur door het drukke Chennai om naar het Don Bosco project van Cordaid Kinderstem te rijden. Daar werden we onthaald als koningen en koninginnen! Zo´n 50 jongetjes stonden in het gelid op de trappen van het tehuis. Toen we het terrein opreden werden we beloond met prachtige glimlachen en begonnen de - uiteraard helemaal hyper - jongetjes keihard te juichen en op en neer te springen. Te gek!! We kregen bloemenkransen omgehangen en de mannen werden besprongen door alle jochies. Na het betere kind-op-schouder-werk, werd al gauw de eerste tuk gestart om met wel 10 tot 15 jongetjes rondjes over het plein te rijden. De andere tuks lieten niet lang op zich wachten. Zoveel mogelijk jongetjes in een tuk en rijden maar! Te grappig allemaal.

Bij de ingang hing een groot plakkaat waarop de kinderen onze namen hadden geschreven met lieve teksten als "Thank you for driving so far for us" en "Tell your friends that we love them". Heel ontroerend. Voordat we officieel welkom werden geheten door Father Alphonse, namen de kinderen ons aan de hand mee door het tehuis. Ze lieten zien waar ze aten, waar hun bed stond; we gingen het hele huis door. Tussendoor zijn we - ditmaal met een echte taxi-tuk - naar een sloppenwijk gereden om daar een kijkje te nemen. Het tehuis is namelijk niet het enige project van Don Bosco. Al met al werken ze in ongeveer 5 tehuizen, op het station van Chennai, hebben ze schooltjes in sloppenwijken en ook op straat. Persoonlijk hadden we een klein beetje het idee dat we in een sloppenwijk zijn geweest waar we door 2 relatief nette straatjes werden geleid. Misschien kwam het door het goede werk van Don Bosco en Cordaid Kinderstem, misschien ook niet. Hoe dan ook, het was evengoed zeer indrukwekkend.

Toekomst
Afsluitend kregen we een optreden van de kinderen (zowel jongens als meisjes, die later aankwamen). Prachtig om te zien dat kinderen - arm of rijk, wees of geen wees, met of zonder problemen - eigenlijk overal hetzelfde zijn. Ze houden allemaal van muziek, dansen en plezier maken. En ze hebben ook overal dezelfde behoeften: warmte, liefde, respect en plezier. We hopen dan ook dat we deze kinderen - met het geld dat we met z'n allen hebben opgehaald met het meedoen aan de eerste Bombay Challenge ooit - een grotere kans hebben gegeven om zo lang mogelijk kind te zijn. En hopelijk een betere basis mee te geven om zich later in de maatschappij op een mooie manier staande kunnen te houden.

Dag lieve leuke kinderen, we wensen jullie ontzettend veel succes en liefde in jullie leven. Geniet van de mooie momenten en wees sterk in moeilijke tijden. Wij hebben in ieder geval genoten van jullie. Van jullie prachtige optreden, jullie mooie gezichtjes, het enthousiasme en jullie prachtige lach!
Namasté!